ΠΥΛΟΣ - ΝΑΥΑΡΙΝΟ τι απέγιναν τα ιστορικά ναυάγια;

Έχουν συμπληρωθεί 195 χρόνια από το 1827, από τότε που έγινε η μεγάλη και ιστορική ναυμαχία στο Ναυαρίνο, η οποία έκρινε τελικά και την τύχη της Πατρίδας μας. Αυτό είναι γνωστό. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι το τι έχει απομείνει από τότε μέχρι σήμερα στο βυθό της Πύλου. Αν συνεχίσετε να διαβάζετε θα μάθετε αυτά που είδα μετά από πολλές καταδύσεις που έχω κάνει. Έχω ερευνήσει και κινηματογραφήσει τον χώρο αυτό μέχρι και σε 60 μέτρα βάθος, σε διαφορετικούς χρονικούς σταθμούς. Ο βυθός έχει 4 έως 7 (μετρημένα) μέτρα λάσπη. Τα νερά των βροχών λόγω των γύρω υψωμάτων μεταφέρουν χώματα και καταλήγουν στο βυθό. Τα ναυάγια του 1827 διατηρήθηκαν σε αυτές τις συνθήκες του λασπώδους βυθού. Τα λείψανα από τα ναυαγισμένα καράβια που βρήκα τα κινηματογράφησα. Η υποβρύχια κάμερα κατέγραψε άλμπουρα, κουπαστές, καρίνες, μπόμπες της εποχής εκείνης και ότι είχε απομείνει μέχρι τότε.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΑΥΤΟ! Το 1897, κάποιος επιχειρηματίας με το όνομα Μήνος Κυπριάδης πήρε άδεια από το Ελληνικό Δημόσιο να εκμεταλλευτεί την ξυλεία των ναυαγίων. Με λίγα λόγια, του δόθηκε το ελεύθερο να σπάει με εκρηκτικά τα ναυαγισμένα πλοία και να τα πουλάει για όποια χρήση. Έφερε από την Γαλλία δύτες και συνέχισε το «έργο» του μέχρι το 1903. Το ενδιαφέρον όμως είναι η Τουρκική Ναυαρχίδα που λόγω βάθους (50 μέτρα) παρέμενε ασύλητη. Ο Τουρκοαιγυπτιακός στόλος βρισκόταν αγκυροβολημένος. Ο Αγγλικός, ο Γαλλικός και ο Ρωσικός μπήκαν με αυτή τη σειρά στο κόλπο. Όλες οι γκραβούρες που υπάρχουν αποτυπώνουν τις θέσεις των πλοίων και βάζουν την θέση της Ναυαρχίδας κοντά στην Σφακτηρία. Το 1977 συμμετείχα στο επετειακό ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για τα 150 χρόνια, με υποβρύχιες λήψεις. Στη συνέντευξη ανέφερα ότι διέκρινα στο βάθος των 47 μέτρων μια τεράστια “τούμπα” που περισσότερο πρόδιδε πάρα έκρυβε τον όγκο ενός μεγάλου ναυαγίου. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1980, ένα τεράστιο πετρελαιοφόρο προσπαθώντας να αγκυροβολήσει δημιουργήθηκε σπινθήρας και πήρε φωτιά. Την επόμενη ημέρα ήμουν στην Πύλο στις 6:00 το πρωί αφού ταξίδεψα την νύχτα και στις 9:00 βρισκόμουν στο βυθό του Ναυαρίνου με την υποβρύχια κάμερα να γίνεται μάρτυρας του γεγονότος. Δεν φεύγει από τα μάτια μου η εικόνα της πρύμνης του “Αϊρίν Σερενέϊτ” καθισμένη επάνω στην “ΤΟΥΜΠΑ” που είχα δει πριν τρία χρόνια. Μεγάλα ξύλα ξεπετάγονταν μέσα από την λάσπη και επιβεβαίωναν πως είναι από το ιστορικό ναυάγιο. Το σημείο, το βάθος, το μέγεθος του ξύλινου όγκου, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας πως είναι η Ναυαρχίδα. Τα δραστήρια χρόνια έχουν περάσει για μένα, είναι κρίμα αυτές οι μνήμες να χαθούν. Μακάρι να καταγραφούν σε ένα επετειακό ντοκιμαντέρ για τα 200 χρόνια που πλησιάζουν στις 20 Οκτωβρίου του 2027

Απόσπασμα δημοσίευσης: Στὶς 24 Φεβρουαρίου τοῦ 1980, μία ἀπό τὶς μεγαλύτερες οἰκολογικές καταστροφὲς συμβαίνει στὸν κόλπο τῆς Πύλου μὲ τὴν βύθιση τοῦ δεξαμενόπλοιου «Irenes Serenade». Τὸ δεξαμενόπλοιο, 110.000 τόνων, 300 μέτρων μήκους και 77 μέτρων πλάτους, τῆς ἑταιρείας Τσᾶκος, μὲ πλήρωμα 31 ναυτικοὺς, βούλιαξε στὸ λιμάνι τῆς Πύλου, παρασύροντας στὸν θάνατο 2 μέλη τοῦ πληρώματος ποὺ δὲν πρόλαβαν ν’ ἀπομακρυνθοῦν, προκαλῶντας ταυτόχρονα περιβαντολογικὴ καταστροφὴ μὲ τὴν διαρροὴ πετρελαίου, μεγάλη ποσότητα τοῦ ὁποίου κάηκε καὶ δὲν κατέληξε στὴν θάλασσα. Το βυθισμένο πλοίο, ἑκατόν πενήντα τρία χρόνια μετὰ τὴν ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου, «κάθισε» πάνω στὰ ναυαγισμένα κουφάρια τῆς τουρκοαιγυπτιακῆς ἀρμάδας. Ἡ εἴδηση καὶ ἡ ὑποβρύχια «ἀνταπόκριση» ἀπό τὸν δύτη-ἐρευνητή, Ἀλέξη Παπαδόπουλο, μὲ εἰκόνα καὶ ἦχο στὸ βραδυνὸ δελτίο εἰδήσεων τῆς ΕΡΤ, ἦταν πρωτοποριακὴ γιὰ τὴν ἐποχή. Τὰ ἀποσπάσματα ποὺ συνέθεσαν τὸ ὁπτικοακουστικό, ἔχουν ὡς πηγὴ τὸν δίαυλο τοῦ δύτου καὶ ἐρευνητοῦ, Ἀλέξανδρου Παπαδόπουλου, ποὺ ἐξερεύνησε καὶ τὰ δύο ναυάγια (ναυμαχίας Ναβαρίνου (1827) καὶ πετρελαιοφόρου (1980)